Evet annem, insan yaz günü üşürmü kızım diyen sesini duyar gibiyim.
Evet annem, insan yaz günü, de zemheride kalmış gibi üşüyor bazen. Ben sizin yokluğunuz. diyorum beni böyle üşüten.
Ne zaman gelmeyi düşünsem İstanbul a sizin yokluğunuz geliyor aklıma vaz geçiyorum sonra. Halbuki bugün kardeşim Celal, in aramızdan ayrılışının tam 14 yılı doldu ,onun hemen arkasından Babam bir ay sonra yedi ay sonrada sen terkettin bizi.
Aslında insan düşününce çıldırası geliyor ,düşünsenize size can veren ,kan olan annen baban toprağın altında, kardeşlerim de öyle, onlar orada yatarken insan nasıl nefes alırkı ona şaşırıyorum.
Dile kolay tam tamına 14 yıl olmuş, sizi şıhlı, da 4 çınarın altında dört can .Aynı evimizin manzarasında yatıyorsunuz babam . Bir tepenin üstünde karşısı deniz. Aynı evimizin balkonu gibi ,70 li yıllarda evimizi aldığında balkona oturur hadi Nazmiye bir kahve yap şimdi abimin vapuru geçer derdi. Biz çayımızı demler Adalar vapurları’nı sayardik çocukluk işte.
Sonra yıllar geçti, bizim o bahçeli küçük evimizin karşısına koca koca binalar yapıldı bir daha denizi göremedim ben oradan. Ada vapurları, mi sayamadım anne.
Taa ki ,celalım hastalanıp onun yanına gittiğimde mutfağın camından dalgın dalgın bakarken birden denizi gördüm ben anne. Deniz’i kardeşimin camına saklamışlar nasıl mutlu olmuştum o gün o kadar sıkıntının içinde. Celal,im gülmüştü benim şaşkınlığıma ilk kez mi görüyorsun abla diye.
Evet yıllar sonra ilk kez oradan fark ettim evimiz deniz i kaybetmemişti .
Düşünüyorum, da anne ben deniz,in olmadığı yerde nefes alamam gibi geliyor, ya çok büyük sevgi olmalı beni oraya bağlayan, yada deniz olmalı bana nefes olan.
Demem o ki annem , sizin ebedi istirahat yeriniz çok güzel, dilerim cennet gerçekten vardır ve sizler cennetin en güzel bahçesinde birlikte yaşıyorsunuzdur. Ve umarım o yerlere de büyük büyük binalar yapılıp sizin manzaranizi kapatmazlar çünkü hiç biriniz kapalı yerleri sevmezsiniz annem.
İnsanlar zaman geçtikçe özlemin azaldığını yaranın kabuk bağladığını söylüyor, külliyen yalan ,ben her gün güne başlarken,gün bitip geceye dönerken o dört çınarın yanına gelip size dualar ediyorum benim doğmama vesile olduğunuz için.
Belki zaman zaman sizlerle atıştik, ama şundan eminim ki sizi en çok ben sevdim. Sizde en çok beni sevdiniz,ki kendi ellerimle sizleri o Karatoprak a bıraktım ben ve yaşamaya devam ettim.
Siz gidince ben bir şeyi daha farkettim annem, ben çok sık aralıklarla İstanbul a geliyordum tedavi amaçlı. Sonra baktım İstanbul bana hiç cazip gelmedi ,siz gittiniz sonra çok değer verdiğim ve onun bana çok iyi geldiğine inandığım Dr iraj Barghi memleketine döndü beni İstanbul,a bağlayan hiç bir şey kalmadı.
Tabiiki çok özel dostlarım ve akrabalarım da var onları görmeye gidiyorum zaman zaman, yada onlar geliyor beni görmeye.
Ama İstanbul da tartışsak bile gelip boynuma sarılıp abla çay yaptım hadi gel diyen kardeşim artık yok. İtiraf edeyim ki ailede Celal kadar güzel çay yapan birisi yoktu. Ve kimse senin kadar güzel ve lezzetli yemekler yapamıyor annem. Ama benim cemilem senin el lezzetini yakaladı anne ,en az senin kadar güzel yemekler yapıyor.
Şimdi belki birileri ne alaka bunu niye yazıp paylaşıyor diyecekler.
Ben bu yazdıklarımı sizlerle birlikte ailemin yani kardeşimin ,annemin ,babamın da okuyor olabileceğini var sayarak yazıyorum. Aslında daha yazacak o kadar çok şeyim varki anne , belki yakında sizleri ziyarete gelebilirim o zaman uzun uzun anlatırım size içimdekileri.
Yaşam yalnız ve sadece sevdiklerimizle güzelmiş zaman onu hatırlatıyor bize. Onun için lütfen sevdikleriniz yaşarken bırakmayın ellerini .
Mekanınız cennet ruhunuz şad olsun Annem .hepinizi çok özledim ve gözlerim ağlamamayı öğrendi yüreğim parçalanırken bile.
Sizi çok seven evladınız Ayten Üren..
